yaklaşık yarım saat önce falan sigara almak için markete doğru gittim. kar yağıyor, rüzgar esiyordu bense sadece hırka ve mont giymişim içim çıplak donuyorum. eve girmeden bi dışarda da içeyim dedim. geçtim rüzgar almayan bi arsalık var oralarda oturmuş sigara içiyorum. en fazla 7. sınıfa giden bi kız ilerde evinin kapısını açtı. beni görünce duraksadı, geriye doğru bir adım attı. benim saç, sakal dağınık zaten, azılı solcular gibiyim. azcık düşünürseniz anlayacağınız üzere o kız özgecan aslan vahşetini henüz yeni duymuş, korku içinde olan minik bir çocuk. ona zarar vereceğimi düşündü. ben poşetimi alıp onun zıttı tarafa yürüdüm korkmasın diye. sonra telefonu elime aldım duyabileceği bir sesle onu telkin edecek şeyler söylemeye başladım. evet baba, bizim ademlerin evin oralardayım. (adem dediğim insan onların apartmanda oturuyor, tanıdığımı görsün diye söyledim.) tamam bekliyorum, hadi allaha emanet ol tarzında bişeyler daha söyleyip kapattım. uzaklaşıp köşeden dönünce rahat rahat yürümesini seyredip, mutlu oldum. ne yazıktır ki minnacık kalplere korku salmışız. ne yazık insanlığını unutmuş insanlara. selametle kalın.
