hep bir fotoğraf karesiyle akılda kalandır o. hayır ortada bir fotoğraf yok. zihindeki bir görüntü o. o son görüntü. o zihne kazınan görüntü. günlük hayatımızda 5 saatimizi düşün. sabah 9 öğlen 2 gibi basit bir 5 saatlik zaman dilimi değil mi? işte o 5 saatlik zaman dilimi bazen insanın hayatını değiştiriyor. ölüm hak elbet. ne inkarım oldu ne itirazım. hoş başka çarem de yoktu. neyi inkar neye itiraz edebilirdim ki.
bir çok yanlışı vardı. bir çok hatası. ihmali. sorumsuzluğu. lise 1 öğrencisinin babasının metresiyle telefonda konuşabilmesi gibi ve dahası. ama o babaydı. babamdı.
ne demiştim. 5 saat ben abartarak söylüyorum aslında bütün olay 3 saat içinde olmuş. 3 saat içinde kaybetmişim babamı. koltukta oturup çay keyfi yapan her zaman yaptığı gibi gazetesini okuyan adama ben çıkıyorum görüşürüz baba dedikten 3 saat sonra o malum yolculuğa çıkmış. heyhat yıkımın kelime anlamını yaşamıştım. intihar en mantıklı seçenekti o an için. zira yalnızdım. hayat bir şekilde akıp gidiyor. ve malesef o acılar güçlendiriyor insanı. ben de ölürüm dediğin anda aslında başlıyor mücadelen.
babam çok hata yaptı. hem de ne. ama dedim ya adamdı o. benim babamdı. ben bugün eksiğim. gelin adayını istemeye gidemeyecek örneğin. yanımda olamayacak o günde. ben ondan sonra yalnız kalmadım yalnız bırakmadılar. ama tek başıma kaldım. sığınacak bir limanım yok mesela.
gittiğin yerde huzurlu ol. ben gayet iyiyim. ve hayatın her meydan okumasına en garde diyerek zevkle karşılık veriyorum.
