kişi bildikleriyle inandıkları arasında bir değerlendirme yapıp bir yol seçer. bu yolun sonu inanmak ya da inanmamaktır. iki yola da saygı duyulmalı. ancak bir koşulda.
şöyle ki: bir insan, aklıyla ulaştıkları inancıyla çelişiyor diye akıldan uzaklaşıyor ve imanını köreltmemek adına sorgulamamayı ve inancına körü körüne bağlanmayı seçiyorsa ben o insanın zekasından da samimiyetinden de şüphe duyarım.
inanç akıldan bağımsızdır düşüncesine katılmıyorum. bilinenle inanılan arasında bir paralellik mutlaka olmalı. yoksa, aklının kabul etmediğine inanan birinin yaptığı, aydınlık bir odada kendi gözlerini bağlayıp kapıyı bulmaya çalışan birinin yaptığından farksızdır. yaz bunu güzel laf.
