geceleri yatağa yatınca uyuyamıyorum, dönüp dolaşıyorum duvarlara baka baka. sonra bir sigara yakmak için kalkıyorum, bakmışım hepten kaçmış uykum. saatlerce düşünüyorum, hiçbir şey yapmadan. hiçbir şeyle uğraşmadan, uğraşmak istemeyerek. nedir bu, hastalık mı, depresyon mu?
boşluktayım sanırım, hem de her anlamda. insanlara bakınca boş balonlar görüyorum sadece. onları sevmemeye devam ediyorum. onları sevmediğimi söylerken insanlarla bir arada olma azmim dudak uçuklatan cinsten. iletişim zayıflığımı gidermeye çalışıyorum evet, ama bundan hoşnut değilim. her ne kadar bunu düzeltmem gerektiğinin farkında olsam da o ortamın içinde zorla oturduğum hissi asla geçmiyor.
yıldığımı hissediyorum, bomboş geçen günlerim, insanlara olan takıntım, beni daha da dibe çekiyor... ve git gide beni insanlardan soyutluyor.
takılıyorum işte, olmayacak bir şeye takılır mı insan? kaç gündür neyin peşindeyim amına koyayım ya... gerçek dünyada yaşayamıyorum, çünkü gerçekleri sevmiyorum...
ve artk şu ankara'dan siktir olup gitmek istiyorum, ve gideceğim de. nasıl bir azimle geldiysem, yine aynı duygularla gideceğim buradan. kimseyi tanımadığım bir yere, ne akraba, ne arkadaşın olduğu bir yere. belki izmir'e giderim..
