aslında doğal olan bir şeydir. şimdi, hepimizin içinde bir psikopat vardır. sisteme, topluma, devlete, örgütlere, yan komşuna karşı nefret beslersin içinde. ama bunların hiç birini yapamazsın. elin oğlu istediğini kesip doğrar, sonra da afilli-süslü bir laf eder, ardından da "ben küçükken böyle olmuşdum, şöyle olmuşdum" der. sen de ağzını açıp "vay bee" dersin. çünkü, aslında kötü karakterler normaldir, kahramanlarsa, şişirilmiş bir balondur. mazlum olan kötüdür. çünkü, onu kötü olmaya zorlayan sistemin ta kendisidir. ara-sıra bizi de zorlar, ama, şükür, hala psikopat olmayı başarmış değiliz.
hangimiz bir joker olmak istemedi? kaçımız "abi, adama bak. şehrin anasını ağlattı" demedik? hangimiz darth vader olmak istemedik? ya da agent smit? sayılacak o kadar kötü karakterler vardır ki sevdiğimiz. içimizden biri. psikopat osman amca, seri katil hüseyn, tecavüzcü coşkun, yankesici ismayıl gibi.
yani kötü karakteri sevmek aslında normaldir, çünkü, her kötü karakter içimizden bir parçayı barındırır diyerek entry-me son veriyorum, efendim.
zamanın ötesinden gelen edit: ey eksileyen şahıs. neyi beğenmedin de eksiledin?
