lanet bir durum. bu hayatta basıma ne geldiyse cekingenligim yüzümden geldi, kendimi resmen mafettim.
samimi 2-3 arkadasınız vardır ve sadece onlar ile takılırsınız, bunların olmadıgı bir ortamda kimseyle konusamassınız, ortamda odun gibi kalırsınız.
tabi zamanla bu durumdan sıkılarak konusmak istersiniz ama sizi takmazlar. sanki siz bu dünyadan degilsiniz. hani onların konustugu binlerce cümle olumludur ve onları sıkılmadan dinlerler ama sizin 1 cümlenize dahi tahammülleri yoktur.
bundan sonra tanımadıgım bir ortamda girdigimde, mesela yeni bir is. eczaneden sakinlestirici alıp ortam beni kabul edene kadar icecegim. 1 kisi ile güzel bir samimiyet kurulsa yeter zaten. hani ortamda yalnız kalmayınca özgüven tavan yapıyor, o özgüven ilede zaten hemen herkes ile samimiyeti kurarsınız.
bakın bir kisi ile samimiyet kurdum, artık yalnız degilim diğerleri ile konusmasamda olur demeyin, o ortamda bulunan herkes ile bir seviyeye kadar samimiyet kurun, ortam sizi dinleyecek kıvama geldiyse konusun konusabildiginiz kadar, hicbirsey bulamıyorsanız boş konusun, susmayın artık.
