her sabah aynı şeyleri düşünüyordu.acaba geceleri ölüp, sabahları diriliyor muydu? Neydi bu üstündeki ağırlık? Günahları olmalıydı.
Yatakta doğrulup yanındaki sürtüğe baktı.bembeyaz bacaklarındaki tüylere ilişti gözü. Bu kadın da vazgeçmişti yaşamaktan. Kendinden biliyordu. En son ne zaman dişlerini fırçalamıştı? Hatırlamıyordu.
Parmak uçlarında doğruldu. giyeceklerini kucaklayıp usulca terketti odayı. Giyinip evden çıkmayı düşünüyordu. Telefona göz attı, bugün izin günüydü.
Mutfağa yöneldi. Kaderleri aynı olan bu kadına kahvaltı hazırlayacaktı.
Günaydın öpücüğü..
-işe gitmiyor musun?
+hayır.
-neden?
+zoraki gülümsedi.seninle kahvaltı yapmak daha cazip geldi.
Bir öpücük daha...
Yalan söylemişti. Sırf bu kadını mutlu etmek ve kendisini özel hissetmesi için. Pembe yalan değil. Simsiyah bir yalandı bu.
Kadını giyinip geldi. Titreyen ellerine rağmen yardım etmek istiyordu. Acıdı. Oturup keyfini çıkarmasını istedi.
Peynirleri dilimlerken, ne kadar daha bu eziyete katlanabileceğini düşündü. Kendi de bilmiyordu. Bu bağımlı kadını yanından göndermek istemiyordu. Arkasını dönüp, yıkıntıya baktı. Akşamdan kalan birayı açmıştı bile.
+sabah sabah içmesen olmaz mı?
-daha iyi kahvaltı olamaz.
+peki bu hazırladığım ne?
-kuşların önüne atılan kırıntılarından farksız benim için.
+nasıl yani?
-izinli olduğunu kafan kıyakken söylemiştin. Bana yalan söyledin. Iyilik yapmak istiyorsan, realist olmaktan başla..
