bugüne kadar herseye süphe ile yaklaştım. yasadigim yillarin cogu dua etmeden gecti. dua etsemde kabul olmayacağını , kaderimizin zaten yazılı oldugunu düşündüm.
öncelikle müslüman bir toplumda doğduğum için kendi kutsal kitabımı okumadan inandım. sonra okudum , sorguladım ve bazı şeyler mantıksiz geldi. sonra ölümden sonraki bilinemez durum beni zaman zaman depresyona soktu. dostlarımı , ailemi ve sevdigim kadını öldükten sonra göremeyecek olmak omuzlarıma büyük bir yük oldu. her zaman keşke öldükten sonra bir yaşam daha olsa diye diledim.
geçen gün canım sıkıldı ve öyle bir şeyler araştırdım. tesadüfen inşirah ve duha suresine denk geldim. okudum , okudum ve tekrar okudum. rabbin seni terketmedi ve darılmadıda diyordu. tekrar okudum , bir daha bir daha ve bir daha. psikolojik midir bilemiyorum fakat , inşirah ve duha suresi rahatlatti beni.
incile ve tevrata hiç sans tanimadim yasamimda ve bundan sonrasi icinde sans tanimayi düşünmüyorum. sakal bırakıp cübbe giyip kimseye fetva verecek halimde yok. beş vakit namazda kılmıyorum. sadece kendim olmaya devam edeceğim. iyi bir insan olup , başka insanlara yardım etmeye devam edeceğim. din vicdani bir meseleymiş sözlük. içimdeki ses doğru yoldasın diyor. umarım her ateist kardeslerim ve dinlere inanan kardeslerim vicdanları rahat ve mutlu bir hayat sürerler.
sonsuz güc ve kudret sahibi bir varlığın sizi sevdiğini ve derdinizi dinlediğini bilmek güzel şey sözlük.
