bir gün bi mekanda oturuyoruz arkadaşlarla yanımıza bir çocuk geldi gül satıyor. yok almıyoruz falan dedik gitmiyor ama baya da ısrarcı. sonra baktık gitmeyecek gel dedim otur yanımıza. oturdu yanımıza işte ne yemek içmek istiyorsa söyledik sonra o anlattı biz dinledik dinledikçe utandık.
adı ismail. ismail 9 yaşında ve hiç okula gitmemiş sınıf nasıl bi yer okul nedir hiç bilmiyor. o minicik elleri kalem tutmamış hiç. ben okuma yazma bilmeyen bi insan düşünemezken hele ki 2015 yılında yanımda oturan çocuk alfabeden bihaber. ismail in dokuz tane kardeşi varmış ve hepsi böyle mendil gül vs. satıyor ve muhtemelen hiçbiri okula gitmiyor. böyle oturdu anlattı ismail biz dinledik anlatırken ki o umursamaz hali olaylardan etkilenmemesinden mi yoksa tam tersi çok etkilenmiş fakat unutmak istediğinden mi bilmiyorum. hepimize hayatı sorgulattıktan sonra kalktı gitti ismail. o günden beri aklımdan da çıkmadı napıyor nerde uyuyor bir gün olsn biri başını okşuyor mu...
o küçük çocuğun o halleri içimi o kadar acıttı ki. belki okuma yazma bilmiyor ama hayatı birçoğumuzdan çok daha iyi biliyor.
