yeni izlediğim film ki çok beğendim. o kadar uzun olmasına rağmen hiç sıkmadı desem yeridir. ha oscar alacak kadar iyiymiydi tartışılır. (bkz: alejandro gonzales inaritu)nun çok daha iyi filmlerini izledim ki bu onların yanında biraz daha psikolojik kalmış.
yukarıdaki yorumları okudum. tiyatrocu arkadaşı yada sevgilisi olan var mı bilmem ama filmdeki karekterlerin o ego ve çaresizlik arasındaki sıkışıklıklarına ve çok olduklarına inanmalarına, bunun karşılığını görememe durumlarına çok şahit oldum. insan bi kere alkışlandımı kendisin hep el üzerinde tutulacağına inanabilir ki zamana yenilmiş bir ex süperstarın gelgitleri bence iyi anlatılmış.
diğer inaritu filmleri daha durağan ve yavaş anlatım içerirken bu film çok yakın çekimli ve bol replikli çekilmesi biraz daha alışılanın dışında bir format sunabilir. düşünün ki kamera hep beş metrekarelik bir alanı çekiyor gibi duruyor, bar ve tiyatro kulisleri daracık, insan ister istemez basit sahneler çekelelim demişler derken çok büyük bütçeli filmlere yakışır sahneler birden ekranda beliriyor.
sosyal medya ve popüler kültür dokunmaları gayet yerinde idi filmin bence güzel bir film olmuş
he oyunculuklar için (bkz: edward norton) çok iyi idi yani nerde rol kesiyor nerde ciddileşiyor bazen anlaşılamıyor gibi idi ve bence çok iyiydi bu anlamda ama beni en çok (bkz: micheal keaton) etkiledi bu adam muhteşem. yani beter böcek ve 90ların batman'i idi bu adam bi sürü filmde oynadı belki ama ilk defa bu kadar içten oynamış, karşılaştırma yapmak gerekir johnny deep, russel crowe ve george clooney'den daha iyi bir oyuncu hatta robert downey jr ile bile kağışır o kadar iyi idi filmde.
yorumum izlemek için kasmayın, herkes sevemeyebilir saygı duyarım.
