Son yıllarda ne hikmetse sık sık karşılaştığım durumdur.
Senaryo da şu şekilde: işten erken çıkıyorum, oh ne güzel bir an önce eve gideyim de güzel bir film seyrederim ya da Tayip başkanın bir konuşmasını izler rahatlarım diye düşünüyorum. Karaköy'e ineyim de vapurla karşıya geçip bir de deniz havası alayım diyorum. Ya kardeşim olacak şey değil doğma büyüme istanbulluyum, yolumu kaybediyorum Beyoğlu mu desem, Taksim mi böyle arka sokaklarında yürüyorum ama bir türlü tanıdık bir yere rast gelemiyorum. Rüya bu ya sokaklarda taksi filan da yok, bir tane yakalasam rüya müya demeyeceğim " Çek Karaköy'e," diye bağıracağım. Hayır yolumu kaybettiğim yerler de Etiler, Bebek olsa gam yemeyeceğim, böyle Orhan Pamuk'un son romanındaki varoş varoş mahalleler, kedi kokuyor etraf... Bayağı bir uğraşıp terledikten sonra eve dönmeyi bırak Karaköy'e inemeden, uykudan uyanıyorum.
Bir de bu rüyanın extended versiyonu var, onu da 1-2 sefer gördüm. O daha da kabusvâri bir rüya. Ofiste çalışıyorum, telefon çalıyor. Evden sevgilim arıyor. Rüya bu ya, o gün de doğum günümmüş. Diyor ki "Asuman (en güzel arkadaşıdır) yanımda, yatağa girdik, çabuk gel, doğum gününü kutlayacağız." Tabii bunu duyunca ben nasıl olsa rüyadayım diye kestirmeden pencereden atlıyor ve kendimi yukarıdaki ilk senaryoda olduğu gibi Beyoğlu'nun arka sokaklarında yolumu bulmak için gene debelenip dururken buluyorum. Tabii bu sefer koşar halde, daha fazla yorularak. Ama sonuç değişmiyor, cennete ulaşamadan gene uyanıyor ve küfür ediyorum.
Bir sözüm de buradan beni izliyorsa, böyle tip tip rüya senaryoları üretip uykumu meşgul eden, gösterip de vermeyen bilinç altıma. Ulan şerefsiz, bak seni bir yakalarsam...
