sanırım hayatımın yarısı, hadi çeyreği diyelim bu eylemle geçti ve geçecek. lavaboya dökülmüş olan saçları görürsün, içine bir taş oturur ya... ne büyük acıdır o, fakat elbet alışırsın. bir zaman sonra saçları görüp peçeteyle toplarsın yüreğin burkulmadan. hal böyle olunca da, bana hayatın acımasızlığına karşı insanın acılara ancak alışmak suretiyle yaşamını devam ettirebileceğini de göstermiştir. saç taramak her zaman benim için biraz tuhaf bir eylem oldu sanırım. gidip felsefi bir başlık bulacağım, had eyvallah.
