yaşamı daha katlanılabilir hale dönüştürüyor sanırım. ufukta duran o çizginin bronz veya altın görünümü, var olan fakat kavramakta güçlük çektiğimiz yanılsamanın iğrençliğini katlanılabilir kılabilir tedrici olarak. bilmemek bu yanılsamanın farkında olmak gibi bir şey, bilinçsizce. hangi kelebek kanat çırpmanın o yorucu bütünlüğünü kendi iç çelişkileriyle yoğurup hala yaşam denen illete katlanmak ister ki? hep umuda gebe bir şeyler. tutsaklık ve özgürlük arasındaki nüans gibi.
