inorganik gübreler veya diğer besinlerin çözelti halinde bitkilere uygulanmasıdır. bazı besin maddelerinin topraktan alınabilirliğini sınırlandıran etmenlerin bulunması, bu besin maddelerini içeren gübrelerin toprağa verilmesi güçleştirir. bu durum özellikle ph'sı yüksek olan topraklarda demir, çinko mangan ve bakır için söz konusudur. böyle durumlarda bu elementleri içeren inoganik yapılı gübrelerin toprağa verilmeleri yerine doğrudan bitkiye verilmesi daha iyi sonuçlar verir. bitki yaprakları gaz formundaki besin maddelerini stomaları aracılığıla kolaylıkla alabilme yeteneğindedir. ancak yapraklara çözelti halinde püskürtülen besin maddelerini bu kadar kolay alamazlar elbette. yaprak yüzeyinde bulunan mumsu özellikteki kütikula tabakası iyonların alınımını sınırladırır. bu durumda yapraklara uygulanan çözeltinin yaprak içerisine geçişi epidemal ve koruyucu hücrelerin kütikulasında gerçekleşir. suda çözünmüş bulunan besin maddelerinin kutikula tabakasından geçmesi eksodezma denilen kanallar yoluyla olur.
konuyu özetleyecek olursak; kütikulanın strüktürü ve fizikokimyasal özellikleri nedeniyle, pek kolay olmamakla birlikte , yine de yapraklar üzerine püskürtülen çözeltiler içerisindeki bitki besin maddelerini absorbe etme kabiliyetindedirler. bu özellik tarımda yaprak gübrelemesi pratiğinin gelişmesine neden olmuştur.
yine bu uygulamada bazı ince noktalar da bulunmaktadır. yapraktan besin absorpsiyonu (emilimi) , çözeltinin iyon konsantrasyonu, çözeltinin ph'sı , iyonun değerliği , sıcaklık , uygulama zamanı gibi bir takım dış faktörlerle ; bitkinin metabolik aktivitesi, yaprağın yaşı, stomalar, yaprağın turgoru, bitkinin gelişme aşaması gibi iç faktörlerin etkisi altında cereyan eder.
