lorazepam temelli, kullandığım bir ilaç.
algınızla o kadar mükemmel bir şekilde oynar ki, o an neyin hakkında endişe ettiğinizi hatırlamaya çalışsanız bile hatırlayamazsınız; hatırlasanız dahi umrunuzda olmaz. adeta bir duvar örülmüştür o lanetli düşüncenin etrafına. doğruyu söylemek gerekirse çok fazla yararını gördüm, anksiyete nöbetlerini çok hızlı dindiriyor ve insanı normal yaşamına döndürüyor. defalarca beni acil servisten kurtarmışlığı var diyebilirim.
lakin bu ilacın bir de kötü yanı var. hayatta hakkında az da olsa endişelenmeniz gereken şeylerden de sizi uzaklaştırabiliyor. iki buçuk senedir kullanıyorum, bu iki buçuk sene içinde kendimi sürekli özgür hissettim ve eskiden aklıma bile gelmeyecek şeyler yaptım. kimi zaman ödevleri boşverdim, kız arkadaşımın mesajlarını sallamadım, kavga ettim. algımı, karar verme mekanizmamı sikti attı da denebilir. o an içinizden carpe diem amına koyayım, kim uğraşacak ya da kısaca sikerler diyerek gerçekleştirdiğiniz ya da gerçekleştirmediğiniz eylemler yarın karşınıza çıkıyor, insan üzülüyor.
çoğu zaman arkadaşlarınız ya da sevgiliniz bunu toleransla karşılıyor ama bu sefer de \"bana acıyorlar mı acaba?\" hissi içten sizi yiyip bitiriyor, geceleri gözünüze uyku girmiyor. uyku girmeyen o anda da bir tane atıyorsunuz: hayret! hala aynı etkiyi gösteriyor. endişe ettiğiniz durumu bir anda kelepçeleyip beyninizin derinliklerinde bir zindana yolluyor. içten içe sabah rahşan affından yararlanmış gibi kahvenizden bir yudum alırken dışarı çıkacağını biliyorsunuz, ama kahraman ilacınız onu da aynı zindana yollamasını biliyor. size sadece uyumak kalıyor, ilacınız sizin için her şeyi yapıyor.
kız arkadaşımdan ayrıldım onu üzdüğümün farkına vardığımda. ayrılmamak için ısrar etti, bu kadar da razıydı bana katlanmaya. kimi zaman inzivaya çekiliyorum, on gün kadar kimse ile doğru düzgün konuşmuyorum. kimi zaman sırf bu ilacı alıyor olmam bile bu ilacı almama neden oluyor. yıllardır uyanıkken bile uyur haldeyim.
