Ilkokuldaydım Irem diye bi ögretmenim vardı. Matematik öğretmeniydi. Ilk geldiği gün hepininize cehennem azabını yaşatcam demişti. Kimse konuşmuyordu dersinde. Tahtaya yazı yazarken sürekli götüne bakardım. Çünkü pantalonu vücudunu ortadan ikiye bölmek istercesine yukarı çekip göt yanaklarını ayırırdı. Neyse efendim bunlar ayrıntılar. Bi gün tübitak a proje gönderilcekti.. beni seçti yardım et. Güzel bi proje düşün felan dedi. Ben de çocuk aklı ile saçma sapan bi şey bulup söylemiştim hocaya okul çıkışında. O da bana dönüp o muhteşem gülümsemesi ile seni koyalım o kutunun içine sen her şeyi biliyorsun zaten deyip yüzümü avuçlarının arasında alarak sıkmıştı.. sonra o hoca benim hayatım oldu. Tek sevdiğim ders matematik tek sevdiğim hoca o oldu. Her şeyin bi sonu vardı. Ben bu hocayı bu kadar sevip geceleri yatmadan önce yarın ona ne söylesem de konuşsak diye uyurken hocanın tayini çıktı. Hönkürerek ağladım. Ama ciddili hönkürerek. Sonra gitti bu. O zamanlar babam derslerim iyi diye bana müzik çalar almıştı. Içine sarkı atsın diye babama verdim babamda yükletmişti bi yerden. Eve geldim. Şarkı dinlemek istedim. Sonra badem-sen ağlama çıktı. Belki yüz defa dinledim ağlayarak. Gözlerim yanıyodu artık. Sonra annem bana defalarca seslenmiş duymamışım. Geldi sen misin beni duymayan dedi bi güzel terlikle dövdü. Artık hem hocama ağlıyor hem de annemin bana vurmasına ağlıyordum. Bu da böyle bi anımdır.. işte o gün bu gündür bu grubun bütün sarkılarını dinlerken o hocam o hönkürmem aklıma gelir..
