En büyük karizma zaten anneliktir.
Genç ve ihtiyar'dan alıntı...
"Annen ne oldu diyeceksin değil mi? Annem de öldü. Büyük balıkçı gemisinde aşçılık yapıyordu. Orkinos topluyorlardı denizin dibinden. Sabah çıkar, akşam gelirdi. Her gün olduğu gibi yine bir akşam sahilde onu bekliyordum. Gemiden herkes indi, annem inmedi. Herkes bana garip garip baktı. Birkaç gün sonra denizde cesedini bulmuş polisler annemin. Ben gittim bakmaya, oydu. Bu şerefsiz patronuna kendini teslim etmemek için atmış kendini denize. Görenler söylemişler. Birkaç gündür sıkıştırıyormuş soysuz. Namusuyla öldü yani. Biliyon mu bu sefer hiç ağlamadım? Babamın ölüsünü anlatmadan anneme geçtim değil mi? Onu da anlatayım sana. Başsız kaldığımızı anlamasınlar diye babamı; annem, ninem ve ben gömdük. Uzaklara taa uzaklara çalışmaya gitti dedik komşulara. Evimizin bahçesinde yatıyor şimdi. Annemi mezarlığa gömdüler. O biraz daha rahat gibi. Üzerine kimse çöp dökmüyor çünkü."
başla ilgili bir şey yok gördüğünüz gibi... Anne annedir.
