Bazen, yaşamaktan soğuyorum. O denli gereksiz geliyor durup düşününce. Dünya'daki kaos, insanların garip hırs ve merhametsizlik içinde birbirlerine zerre kadar acımadan zarar vermesi, öldürmesi... Ya da insanların umursamazca yaşaması, mesela sokakta bu soğukta insanlar bir bankamatikte ya da otobüs durağında uyumaya çalışırken, açlıkla, hastalıkla mücadele ederken, yapabilecek durumu varken kimsenin bir şey yapmaması... Ya da sürekli tüketim ve bu tüketim için insanların, hayvanların ve doğanın sömürülmesi ve bu durumun sonunun hiç bir zaman öngörülememesi... Ya da din adı altında insanların birbirini gırtlaklaması...
Ya da, ya da, ya da...
içim acıyor. Kan ağlıyorum desem yalan olmaz. Keşkeler içindeyim. Keşke daha fazlasını yapabilsem, keşke elimden daha fazlası gelse, keşke...
Bazen düşünüyorum, hiç mi vicdanları sızlamıyor bu insanların... Hiç mi empati kuramıyor, hiç mi doymak bilmiyor bu insanlar!
Hiç bir şeyin daha iyiye gideceğine dair umudum yok. insanlar, kendi günlük hayatlarına o kadar dalmışlar ki, kendilerinden başkalarını göremiyorlar. Zincirin halkaları gibi birbirlerine eklenerek aslında çok şey yapabilecekken, hiç bir bok yapamıyorlar!
Bunları düşündükçe, olanları gördükçe, hayattan soğuyorum. Yapamıyorum ve böyle bir düzende yaşama isteğimi gün geçtikçe kaybediyorum.
