Dün akşam bir kafede otururken, kafe bile sayılmaz simit salonuydu, birazcık kendi bencilliğim yüzünden, ama birazcık yani, şu sıralar bin tane şeyle cedelleşmek zorunda olan biricik sevgilime, nişanlıma,adı her ne ise işte onun suratına yüzüğümü fırlatıp kalktım gittim. Böyle de iğrençleştim. Ama güzel olan da bir şey var. karşıya geçmek için ışık beklerken yanımda duruveren şeyin kalbi... Sevmeyen adamlar gibi orda mı otursaymış. Yerler seni eti puf deyip yanaklarını sıkasım geldi sözlük. Nasıl bir adam bu.
