korksanızda o an gelir işte..kabuslar artık sonsuza kadar bitecektir belki..belki hayaller de bitecektir o göz açılmazsa eğer..çünkü açılmazsa asla yeniden uyanışlar ve uyumalar olmayacaktır..bir sedye vardır bir de beyaz bir çarşaf üzerinizde..yüreğiniz isyanlarla dolu olsa da kimseye anlatamazsınız o an.sadece elinizi tutan, tutamasa bile uzaklardan sesinizle yetinenlere iyi görünmek zorundasınzdır..insan sadece kendi hayatını yaşayamıyorkii..kimse sizi yalnız bırakmak istemez o an..daha çok daha sıkı tutarlar elinizi..sanki sıkı tutunca gitmeyekmişsiniz gibi..parmaklarınız buz
gibi olur kan gitmemeye başlar..uyuşur elleriniz..hem insanların sevgisini hissetmekten hem de ya "yeniden doğmak" olmazsa diye dolar gözler..hem korkudan hem sevinçten..kolunuza sayamadığınız kadar iğne ve ilaç girip uyuturlarken sizi kendinizi ordakilere emanet etmekten başka şansınız yoktur..ve son bir bakışınızı hatırlatır elinizi hiç bırakmayan dostunuzun söylediği..yeniden doğmalıyım der gibiydin gözlerin kapanırken..öyle masum öyle savunmasız..devamında tanrıya minnettar kalınacak bir istektir bu..
