iki gün daha evdeyim iki gün daha yalnızım.beni düşünmeye zorlayan onca iğrenç vakit acıdan başka hiçbir şey kazandırmıyor. kendim iyiyim demek için arıyorum arkadaşlarımı çünkü onlar benden daha çok korkuyorlar yeni bir krizden. iyi olan ne ki? hiçbir şey. tanıyan tanımayan herkesin bende gördüğü şeyler gerçek evet. ama benim onda gördüğüm daha doğrusu onun inandırdıkları, kuyruklu birer yalan. düşünmek , belki diye diye telefondan gözünü ayırmamak , zehirleyen umutlar. ama demiştiler demekten de kendimi alamıyorum. "şeref yoksunu bir insandan şerefli bir davranış beklemeyi bırak" ama engel olunamadığını da anladım. her neyse. şuradan kurtulduğum an huzura biraz daha olsun ericem. sadece iki gün. sabretmem gereken iki gün. sonra gerçekleri olan insanlarla devam edicem. bunun için güçlü olmam , ayağa kalkabilmem içinse kurtulmam gerek sözlük. kanın sızdığı yerlere pamuk tıkamakmış benimkisi. kurtulsam da düşünebilsem be.
