bukowski'nin hayatının en kötü yıllarının anlatıldığı kitap. Kendisinden otobiyografisini yazmalarını istediklerinde çok zorlanmıştır çünkü o kötü yıllara dönmek, babasından dayak yediği, annesinin soğukluğu, beş parasız geçirdiği zamanlar, okulunda arkadaşları tarafından dışlandığı günlere, anılara dönmek onun için çok zor olmuştur. O nedenle bu kitabı yazması çok uzun zamanını aldı. Babasından öğrendiği bir şey varsa o da gerçek acının ne demek olduğuydu hem de nedensiz acının. Çevresindeki kimse hayatla onun gibi sınanmadı. Üniveriste yıllarıyla ilgili şöyle bir yazı geçmektedir;
'Üniversite yaşamı yumuşak ve gerçeklerden uzaktı. Dışarıda, gerçek dünyada seni nelerin beklediğinden söz etmiyorlardı. Beynini teorilerle dolduruyor, kaldırımların ne kadar sert olduğunu söylemiyorlardı. Üniversite tahsili insanı sonsuza dek mahvedebilirdi. Kitaplar yumuşatıyordu insanı. Kitabı bırakıp sokağa çıktığında kitapların sana söz etmedikleri şeyleri bilmek zorundaydın. O dönemden sonra üniversiteden ayrılmaya karar verdim.'
