Tanımadığın bir ortama girmenin gerginliğini omzunun üstüne bırakır.
istifa olayından geçen bir buçuk ay sonra iş arasam mı aramasam mı derken medya sektörü için inanıyorum ki işe yaramayan çeşitli sitelere üye oldum. bu sadece mail kutuma silinecek e-posta sayısını arttırdı. nasıl sinir bozucu bir iştir o ya...
"sağa sola haber sal" dediler. Tabii deyip hiçbir şey yapmadım. tükenmişlik sendromu diyorlar bu duruma, çok popüler. ama ben o kitleye hitap etmediğime göre direk mala bağladığımı söyleyebilirim. tek yaptığım ingilizce seviyemi akademik seviyeye taşıyabilme ihtimali için harıl harıl ders çalışmak, biriken yazıları-kitapları okumak, gezmek, belgesele kitlemek vb oldu. bir ara şu tarzım nasıl, tarza baksana, sanane benim boyumdan yarışması mı ne ona bakayım, belki havalı bir çözümleme yazısı yazarım dedim. o gün bugündür de yazı yazmıyorum dostlar.
ne zaman ki babam bana hediye olarak blender aldı, o zaman sakince telefonu elime alıp fransa seyahatimi deli dolu kılan kadını aradım. çok mahçup ediyor insanı bu durum. bir anda benim yerime her şeyi halletmiş oldu. ben yine iş bakmak için çabalayadurdum diyemem.
iki hafta içinde yine aynı rütbe ve serviste işe başlamam için görüşmeye yolladı. iş görüşmeleri normalde nasıl geçiyor bilemiyorum ama ben görüşmenin 40. dakikasında toplantıya girip iş önerilerimi sundum. üstelik yarın da teslim edeceğim birini.
heyecan var mı? yok. ama henüz imzayı attığım kurumda kimlerle tanışacağım, işimi beğenecekler mi, nasıl davranmalıyım emin olamıyorum. yeni bir işe başlarken her ne kadar istifa etsem de kurumumdaki insanları aldattığımı düşünüyorum. üstelik zerre profesyonelce değil. çok severim onları. bazen gideyim sarılayım diyorum ama höst lan diyorum kendime.
neyse her aradığım kişiye ehe yeni yerim hebele maillerinizi beklerim görüşünüzü isterim vs...
neyse en azından koşulları güzel. tabii buna rağmen benim işimin hala bir bölümünü bitirmeden burada bunları yazıyor olmam işten kaçıyor olmama delalet ediyor.
ya allahın adını veriyorum hangi akılla bu bölümü okudum arkadaş! okusana efendi gibi muhasebe falan. en azından kendini göstermek için fark yaratman değil doğru işi zamanında yapman gerekirdi. tebrik ediyorum bütün muhasebecileri.
neyse en azından iş başı 11. iki saate uykuyla beraber yetiştirme telaşı basacak ve ben saat 11'deki işe yetişemeyeceğim.
nankörün tekiyim allahsızım bu ne hal kızım. topla kendini. eskiden 10'da giderdin burun kıvırırdın. şimdi 11... hatta pazartesi günleri saat 13:00...
ne biçim biri oldum öyle, leş.
neyse sanırım söylendikçe işe yarıyor moruklar. kalpli terliklerimi giyip ucuz kahvemi yudumlayarak manşete girişiyorum.
yeni bir iş malum.
