Bugün işten dönerken aklıma geldi de ben ne kadar da duygusuzlaşmışım. hani duygusuzlaşmak da denemez de hissizleştim galiba.
Geçtiğimiz pazar günü yengemin annesi vefat etti, en önde tabutu yüklendim mezara kadar taşıdım. Kefeniyle mezara indirilmesine yardımcı oldum vs. ama o kadar insan ağlarken, ağıt yakarken ben ne hissettim, ne düşündüm diye sordum kendime bu gece.
Cevap: Hiç bi'şey.
Ben böyle değildim amk, tv'de kefen, tabut görüp korkudan gece uyuyamayan bildiği tüm duaları okuyan, üzülen insandım.
Beni bu kadar hissizleştiren, umursamaz yapan her şeyin ve herkesin amk.
