leyla ile mecnun izleyici olarak sevdiğim film. fakat öyle bir karikatür veya fıkra etkisi yaratmadı. totalinde film güldürdü. fakat bazı yerleri baya sıktı. keşke salt güldürmeye amaçlasaydı sanki daha güzel olurdu. sanki dizinin bir bölümü edasıyla yapılmış sahneler vardı.
erdal bakkal ve devrim yakut un nam-ı değer düğün dernekte ki anne rolüyle hatırlayacağımız ablamızın sahnelerini hep güldürdü. ikisi de hiç boş atmadılar.
burak aksak espri tarzı ile artık klasikleşmiş olan açıköğretim geyiği yine bu filmde de yerini bulmuştur. yine yemeğe giden kız a çeyrek altın takma kafası da leyla ile mecnun un bölümlerini hatırlattı. işin ilginci filmin en ince esprisi filmin en sonundaydı. ben çok güldüm ama millet o kafa dikkat etmemiş.
kısacası eğlencelik bir film olmuş. fakat efsane demek fanatiklik olur. işler güçler in kardeş payı nın veya leyla ile mecnun un bu filmden güzel bölümleri oldu. o zaman vasat üstü bir bölüm tadında diyelim.
