fazıl hüsnü dağlarca'nın bir şiiri. Çocuk ve Allah'tan:
86
dünya kadar büyük bir günüydü çocukluğumun,
mektebe ilk gittiğim o altın sabah.
omuzumda kalmıştı el sıcaklığıyla
anamın okşarken söylediği bir <bismillâh> .
muhayyeleme sığmayan beyaz bir bina
ve kocaman bir bahçe ki oyundan büyük.
harfler kadar yabancı ve çirkin çocuklar
renk renk elbise, renk renk göğüslük.
ilk ders bir bayramın sonu gibi soğuktu
gördük karatahtada, <hesap> denen karaltıyı.
ezberletti kendi numarasını hoca, herkese;
ben de öğrendim iki haneli seksen altı'yı.
ve paydos gelmedi bir türlü odamıza
duvardaki levhaları ezberledim, masal gibi.
deminki çirkin çocukların oldu yavaşça hepsi güzel
ve o sevgiyle sevdim onları ki sızlatır daima kalbi.
oyunlar ve neş'elerle geçti o gün
ve tatlı rüyalar gibi bitti mektep.
bilgimi düşürmeden eve götürmek için
içimden seksen altı, seksen altı diyordum hep.
eve gelince kestim defterimden bir güle benzeyen iki rakamı
dolabıma yapıştırdım yan yana, bir zafer saadetiyle
ablamların göreceği saati bayram gibi bekledim
tatlıydı bu bekleyiş mavi bir arifeden bile
fakat şaşırmıştım iki rakamın yerini
dolap kadar, ev kadar güldü halime ablalarım.
anlar gibi durdumsa da anlamadım yer değişse ne olur
ki hâlâ para saydıkça o hayreti duyarım.
ki hâlâ yaşarım bir ayrılıkta o hayreti
dalarım 86, 68 diye bazan.
yer değiştirince başka şey olmak ne tuhaf
ne tuhaf ölümü duymak seksen altıdan!
