işi geyiğe çevirmeden ana mevzuya getirmemiz gerekiyor. öncelikli cumhuriyet'in kuruluş felsefesi belirli ilerici atılımları olduğu bir gerçektir. uzuncadır altı oyulan ve yok edilmiş cumhuriyetten egemenler desteğini çekmektedir.
ülkenin bir siyasi kriz içine girdiği kesin. var olan ekonomik,sosyal ve kültürel sistem kitleleri yönetmekte zorlanıyor. bu kriz bir takım değişiklik anlamına geliyor. bu değişimlerin var olan sistem için dahi gerici(sosyal alanda yani üstyapısal olarak) bir takım gelişmeler izlenmektedir. fakat gericilik bundan kaynaklanamaz. gericilik ekonomik, kültürel ve sosyal olarak bir bütündür. emperyalizme daha bağlı hale gelen- ki bağımlılık düzeyi her zaman için vardı- cumhuriyet bir takım şekilde tasfiyeye zorlanıyor.
gericiliği salt sosyal alana hapsetmek mücadeleyi küçültüceği gibi büyük yanlış anlaşılmalara sebebiyet verecektir. insanları dış görünüşlerine göre yargılamaya yol açar, ayrımcılığın önünü açar. gericilik-ilericilik mücadelesinin bu alana sıkışması ilerici karakteri çzöüp gericiliğin kendi içinde mücadelesine dönüşür.
ilericilik-gericilik mücadelesini basit alanlara sıkıştıranlar hiçbir iktidar perspektefine sahip olmayan bir takım çevrenin işidir. ilericiliğin cumhuriyet'in kuruluş felsefesi ile eşdeğer görülmesi buna sebep oluyor. ilericiler şunu anlamak zorundalar: bu düzen savunulması hiçbir şey ifade etmiyor. bu düzenin ilerletilmesi şart. ekonomik mücadele ön plana çıkartılarak mücadelenin bir bütün olduğunu görmek zorundalar. yoksa belirli paradigmalara bağlı kalmak bu tür yozlaşmalara yol açar.
ilericiliğin orta sınıfın refleksleriyle bir tutulması mücadele alanını daraltmakta ve basitleştirmektedir. asıl gericilik kapitalist düzenin kendisinde, bu düzenin değiştirilmesi için orta sınıf refleksinde öte yeni şeylere ihtiyaç var. bilincinin farkına varabilmiş sınıfsal bir mücadele ilericiliğin en büyük motoru olacaktır.
