herseye ragmen güzel bir duygudur istanbul'da yasamak.Sabah erkenden kalkıp vapurda cay içmek,simit yemek..bogusurken vapur dalgalarla,kız kulesini seyretmek...ögle vakti istiklal'de gezmek,her telden insana denk gelmek..Gece mezarlıkların arasından dik yokusunu asarak pierre loti'ye varmak ve esssiz manzara karsısında bir yorgunluk kahvesi içmek..
tabi bunun yanısıra yürek parcalayan sahnelerede sahit olur istanbul'da yasayan..Etiler'de ,bebek'te lüks bir restorantda yemek yerken sözümona(!) beyefendi,camın önünde ölüm sogugunda selpak satan cocuklar takılır gözlere..ve evine bir lokma yiyecek götürebilmek için semt pazarının kapanmasını bekleyip,yerdeki artıkları toplayan ögretmen emeklisi ahmet amca...
farklı bir sehir bu sehir.esi benzeri olmayan,ugruna akıtılmadık kanlar akıtılan.acısıyla,tatlısıyla...ama herseye ragmen yasamaya degecek bir sehir gözümde..
