aslında beni oldukça utandıran bir anı fakat bugün kuzenlerim anlatıp gülünce aklıma geldi yeniden.
3-4 yaşlarındayım o zaman ve oldukça yaramaz bir çocuktum.
olay günü kuzenim gelmişti bize ve koşturup duruyoruz koltuk tepelerinde.
Annemin de misafiri gelecek temizlik falan yapıyor ama o topluyor biz dağıtıyoruz.
kadın çıldırdı tabi en sonunda ve bizi bir odaya kilitledi.
Birkaç saat geçti ve ikimizin de tuvaleti geldi.
Anneme seslensek de duyuramadık sesimizi süpürge sesi, mikser zımbırtısı derken.
Kuzenim erkek tabi cama çıktı ve "ben işerim burdan nolcak ki heh heh" diyerek harbiden de saldı camdan aşağıya.
Dipnot vereyim 2. kattayız ve aşağısı bahçe.
ben kıvranıyorum artık hani bilirsiniz o hali ve derken ben de yaparım nolcak ki dedim.
bi yandan da kuzene "sen arkanı dön ama" diyorum.
Ulan mantığa bak tüm mahalleye totomu açıyorum da kuzene yasakmış gibi.
heh heh çocuk aklı işte.
neyse çıktım cama sokağa sırtımı döndüm camdan kollarımla destek alarak kendimi iyice dışarı yasladım ki böylece totom tamamen dışarıda kalmış oldu.
Güzelce yaptım işimi hallettim her şey sorunsuzdu.
taa ki iş kilodumu çekmeye gelinceye kadar.
Bi anlık dalgınlıkla ellerimi bırakıverdim ve hoooop sırt üstü boşluğa düştüm.
Şanslıydım ki alttaki bodur çalılar bana yumuşak bir iniş sağlamışlar.
aile büyüklerine göreyse beni melekler tutmuş.
Yıllarca anlatıldı bu olay ailede hönküre hönküre gülerlerdi kocaman adamlar. Ardından 'naptın naptın hadi bi daha anlat' diyerek tekrar anlattırırlardı bana.
en çok da buna arkası dönük şahit olan kuzenim anlatırdı.
Bu da böyle çanağı ay pardon karizmayı çizdirdiğim bir anı işte.
