bundan 4 yıl kadar önce, hayatımın oldukça bunalımlı olduğu, tam da böyle düşündüğüm bir dönemde başıma bir olay geldi.
trombosit vermek üzere hastaneye gittim. bilirsiniz kan veya trombosit verdikten sonra insan biraz sersem oluyor. bende tam o an sigara içmeye bayılırım. biraz daha sersem eder insanı. lakin bayıtlacağını hiç tahmin etmemiştim. son derin bi nefes çektim. sigarayı attım. 1 dakika içinde önce midem bulanmaya sonra başım dönmeye başladı. aha dedim bayılcam şimdi. yüzümde aptal bi gülümseme belirdi. daha önce hiç bayılmamıştım çünkü. en son düşündüğüm şeyin "allah'tan hastanenin önündeyim" olduğunu hatırlıyorum.
düştüğümü hatırlamıyorum. uyandığımda sedyedeydim. başımda 4-5 tane insan vardı. korku dolu gözlerle bakıyorlardı. 2 tanesi hemşireydi. diğerleri bana yardım çağıranlar. gözümü açıp insanları o şekilde gördüğümde garip ama mutlu oldum. belki hayatımda ilk kez birileri benim için bişeyler yapmıştı ailem hariç. o yabancıların yardımseverliği beni duygusallaştırdı. gülümsedim. "bişeyim yok" dedim.
hayatta yalnız mıyız ? evet. ama ölüme yaklaşınca ya da ölünce değiliz. ne yazık ki önemsenmek için bizim de bir insan olduğumuzu ve her an ömrümüzün son anı olabileceğini anlatmamız gerekiyor bir şekilde. bunu yapmayıp dik durduğumuz sürece yalnızız.
