aslında sevgili bir birey, iyimser biri olmasına rağmen çevresinde ezik, sürrealist, hayalperest gibi tabirlerle anılan kişilerdir.
bu kişi sonradan bu yolla, çevredeki baskıcı kesim tarafından karamsarlaştırılır. onlara göre hayat ne zaman sorsanız pek boktur zaten. çünkü hep kötü yanlarını görürler. zaten zamanla kendileri gibi yaparlar o bir zamanlar melek gibi olan insanı da. "kimseye güvenme, hiçbir şeye güvenme v.s" zırvalıklarıyla doldururlar beynini.
sonra da zeytinyağı gibi piyasaya çıkıp "insanlık öldü bühüü" diye ağlarlar.
