bıktım. her gece ayni saatte uyanip, ayni sokaklarda ayni yollari yürümekten, titreyerek eve gelip aslında hayatımda bir yeri olmayan insanları stalklamaktan, kafamda kurduğum senaryoları oynatıp her seferinde işlerin sadece nasıl boka sarabileceğini düşünmekten, neye ihtiyacım olduğunu bilmeden tanımadığım insanlara sarılarak çözüm aramaktan, her şeyden bıktım. bu saate kadar beni uyutmayan ve bunları bana yazdıran saçma ve asalak duygu hezeyanlarımdan, bir türlü vazgeçemediğim aptal "doğrularımdan", asla dışına çıkamadığım o aptal sınırlarımdan, etkisinden gün boyu kurtulamadığım, 15 dakikalık anlamsız daydream uyuklamalarından bıktım. canımın yanmasından bıktım. deliler gibi gitmek istememe rağmen kıpırdayacak bile gücüm olmadığının farkında olmaktan bıktım. sadece bıktım.
