daha geneli ise umut. genelde insanların aşırı minnak da olsa hayata dair ümitleri varsa intihar edemezler. kendileri bile bu ümidin farkında olmaz ama edemezler işte ve düşünürler acaba neden edemedim, edemiyorum vs diye. hatta ölemedim bile diye zırlayanları da vardır.
bazen de meraktır. sadece merak edersin. yani acaba ne olacak diye merak edersin. ne kadar acı da çeksem, bir yanım hep film izler gibi uzaktan hayatımı izliyor. sanki kendi hikayemi çeken bir yönetmen gibi hissediyorum. intiharsa emeklerin boşa gitmesi demek, ve filmin sonunu çok merak ediyorum. (bkz: fakat müzeyyen bu derin bir tutku)
bu yüzden çok defa denesem de, hep yarım bıraktım. başladım ama gerisini getirmedim. trabzanlara çıktığımda da, bileklerime jileti dayadığımda da, beşinci hapı yutarken de, arabanın kapısını açtığımda da, korkuluksuz inşaatın kenarına yaklaştığımda da, aynı merak içimi sardı, vazgeçtim.
ha birde, deniz ve güneş. yani eninde sonunda elimden alınacaklar diye düşünüp yaklaştım intihara, ama o anlamsız merakla birlikte bunlarla geçireceğim bir dakika için bile biraz daha beklemeye değer olduğunu düşünürüm. bu yüzden zaten gece ölünür. gündüz kimse kıyamaz. ne olursa olsun, güneş hayat demektir ve güneş tepemdeyken, deniz karşımdayken ölemem. kendimi öldüremem yani. geceleri de, en az merak kadar beni durduran şeydir bu ikisi. intihar edemeyenlerin de engeli budur bazen yani vazgeçemediğin çok sevdiğin bir şeyler.
hayat anlamsız ve güzel. intihar etmeyin. zaten yeri gelince kaderde varsa düzülmek neye yarar üzülmek deyip öleceksin. kaçarı yok.
