uykuyu sevdiğim falan yok. esasında uyku benim için; kaçış, uzaklaşma aracı. düşünüyorum da sevebildiğim çok az şey kalmış. sevmek zorlaşmış. ruhumu buzlar kaplamış. hissiz, soğuk bir hayat benimki. karlar gibiyim mesela. yaşadıklarım, çamur gibi saflığımı zedeliyor. oynamak isteyenler ben varım, yağdım diye sevinenler bir müddet oynadıktan sonra üşüyüp, yorulup sıcak yuvalarına kaçıyor. yalnızlık zulüm... ateş, hava, su ile arkadaş olsam eririm, bir tek toprak var beni eritmeyen onunla da kaynaşayım desem kimyam bozuluyor. soğuğum zaten, üşüten, dokundurmayan, hasta eden serinliğime dayanamıyorlar. her şeye rağmen hayat dolu, berrak, en karanlık geceleri bile gündüze çevirebilecek kadar aydınlık bir yapım var. bazen erimesem mi diyorum, erimeden böyle soğuk ve yalnız daha mı mutluyum diyorum ama yok olmam güneş ve rüzgarın el ele vermesi kadar basit bir olay. sonum yok olmak... erimeye karşı ne kendimi savunabilirim ne de erimekten kaçabilirim. öylesine güçsüz ve çaresizim. erimek yani hal değiştirmek kötü değildir belki de. tam anlamıyla yok olmuyorum sonuçta. güneşle savaşamayan zerrelerim suya dönüşür. benliğimi kirleten çamurlardan silkelenip toprağın derinlerine süzülürüm. olmadı bir yol bulurum kendime içimden geldiğince akarım. eğim beni nereye götürürse oraya doğru yol alırım. yolun sonu bir okyanustur belki. belki bir zamanlar sahip olduğum kalp gibi sıcak ve sonsuz bir deryadır. sırf bu yüzden soğuk olmak, zorluklara karşı dayanamayıp erimek, bambaşka bir vaziyette bambaşka ortamlarda yol kat etmek, yolun sonunda da çok az insanın ulaşabileceği enginliklere ulaşmak güzel olsa gerek.
karlara benzemek bir tarafta dursun, benim kendime benzemem gerek, kendim olmam gerek...
