Gerçekten insanda vicdan azabı da yapıyor bazen. Örnek olarak kendimi vereyim
Dört Yıldır kavga gürültü ile yürüyen bir ilişkim vardı. Belki elli defa ayrılıp Barıştık ama bir türlü bitmedi. Sonunda bundan üç hafta önce bitti. Evlilik hayalleri kuruyorduk. Ben onu ailemle tanıştırdım, o beni ailesi ile tanıştırdı. Birlikte bir çok şey yaşadık, bir çok zorluğu zor günlerimizi birlikte atlattık. Yani say say bitmez arkasından ağlayacağım çok şey varken ben hala ağlayamıyorum. Bu da beni düşündürüyor acaba gerçekten sevmedim mi? Once yaşanan her şey yalan mıydı? Ben dört yıl boyunca hem onu hem kendimi mi kandırdım? Bunu nasıl yaptım, bu nasıl bir ikiyüzlülük? Vs vs .
