hayatım boyunca en nefret ettiğim huyum mu desem, karakterime işlemiş bir obsesif bozukluk mu desem bilemedim. eskiden böyle değildim, hele de küçükken. sulugöz bile denilirdi lan bana.
sonra büyüdüm, büyüdüm düğümlenmeye başladım işte.
ailemden ayrıldım ağlamadım. yalnız kaldım ağlamadım.
en yakın arkadaş dediğim kazık attı ağlamadım.
dostum olan dayım öldü günlerce ağlamadım.yani ağlayamadım. çok geç çözüldüm.
sonra sevdiğim adam terk etti, kimsenin haberi olmadan ağladım. gizli gizli, yalnız başıma.
diyeceğim o ki sözlük, artık ağlamak yerine gülümsemeyi, ya da donuk donuk bakmayı tercih eder oldum. hala bazen çok ağlamak istediğim zaman, üzüldüğüm her neyse onların ardından ağlamayı gururuma yediremediğimden kendime başka bahaneler buluyorum. kimseler görmeden kötü şeyler düşünüp ağlıyorum. çocukken de kendimi böyle üzerdim.
hala içinden geldiği an ağlayan insanlara çok özeniyorum, onların düğümleri yoktur kesin.
