lafta bir eminlik değil bu. özde bir eminlik. kalpte ve yürekte o'nun varlığına dair hiçbir şüphe bırakmamak. iyiliğin de kötülüğün de o'ndan olduğunu bilip şükretmek. her şeyi sevmek. yaratandan ötürü. yunus emre'yle, mevlana'yla dost olabilmek için aşk dergahının kapısında yüzüstü beklemek. taptuk emre içeri geçerken sizin üzerinize basıp da geçmesini göze almak.
koşmak. aşk denizine yüzme bilmeden atlamak. tanrı'nın varlığının bir parçası sanıp atılan tokatlara diğer yanağı dönmek. isa'nın şifasını, musa'nın sihrini, muhammed'in hoş görüsünü kalbe yerleştirip dolaşmak. gece-gündüz demeden. nereden gelip nereye gidildiğini bilerek fazla yük biriktirmemek ruhta. dünyayı bir han olarak görüp, yolcu mahiyetinde yaşamak hayatı.
ve, ölümden korkmamak. ölümü, tanrı'yla yüz yüze görüşme fırsatı belleyip tedirgin olmamak. tüm arayışlara, tüm çabalayışlara, tüm yalnızlıklara tanrı katında son vermek. meleklerin varlığından şüphe duymayıp hiçbir zaman yalnız kalınamayacağı gerçeğini bellemek.
tanrı'nın varlığından emin olmak: özde bir eminlikle o uğurda yaşamak. emrettiği gibi, emrolunduğu gibi dosdoğru. örnek gösterilecek bir insan gibi. tüm hesapları bu tarafta halledip öbür dünya için sadece o muhteşem silueti izleme şerefine nail olmak adına beklemek.
"artık, varlığından eminim varlığımın neden olan sen" deyip, tanrı'nın da rahatlamasını sağlamak!
