diyemeyeceğim.. elbette on numara bir film değil.. bir kere huzurevi yaşantısı, orada yaşayan insanların sorunları fazla abartılmış.. tamam bunlar gerçek hayatta karşılaşılabilecek durumlar ki neredeyse her hafta en az bir kez üçüncü sayfalarda görüyoruz bu tür haberleri.. bunun filmde seyirciyi rahatsız edici derecede tekrarlanması sırıtmış.. ha yok ben film boyunca bunu anlatıcam diğer ayrıntılar önemli değil derse bi yönetmen, ona belgesel çekmesini tavsiye ederim nacizane.. bunun yanısıra hıçkırık seslerinin duyulduğu sinema salonunda birden kahkaha seslerinin yükselmesi, kahkaha seslerine müteakip tekrar hıçkırık seslerinin duyulması da az karşılaşılacak türden bir durum.. neyse biraz da iyi yanlarından bahsedelim.. imkansızlıklar yüzünden annesini huzurevine bırakan, onu huzurevi müdürüne emanet eden oğulun şu sözleri:
--spoiler--
anneme iyi bakın ha o size emanet
--spoiler--
söylediği sahne ve akabinde koşmaya başlaması, hem görsel hem duygusal açıdan eşine az rastlanır, belki de üzerinden yıllar geçse unutulmayacak bir sahnedir.. türk tugayı'ndan 19-50* kore gazisi nejat uygur'u da unutmamak lazım tabiki.. hoş bu devirde kim siker gaziyi..
velhasıl para verip gitmeyin diycem ama diyemiyorum, bilmem kaç milyon dolar para harcanıp çekilmiş, malum kadroyu toplamanın mazliyeti az olmasa gerek.. hiç değilse kadrodaki bazı sanatçıların hatrına gidilip izlenmesi gereken bir film.. öyle büyük umutlar bağlamayın yeter..
