üniversite yıllarında yaptığım bir hata, fazlasıyla vicdan azabı duymama neden olmuştur.
flashback: normal örümcek vakalarında, önce ' evimizde hala yaşam belirtileri var' diye sevinir, sonra da ' amına koyim çabuk kapa diyerek odayı karantina altına alırdık. ama bu minicik ağın sahibi o kadar şirin ki! küçücük lan! ilk görüşte besleme kararına inanır mısınız ?
önce böceğimi beslemek için her gece sinek avına çıkıyor, fakat elim boş bir şekilde geri dönüyordum. tam umudumu yitiriyordum ki bir ırıspı çicığı sinek çıkageldi.. hemen gazeteyle çarptım sinege, ama öldürmedim. neden? çünkü kendisi öğrenmeliydi bunu. artık avlanacak yaşa gelmisti.
şimdi kıvranan sineği bizimkinin ağına bırakıcam. ben bekliyorum ki mutlu olacak, heyecanlanacak, atlayacak direkt üstüne. lan ağ titreşince bu mal nasıl korktu qwqweyqwe. kaçacak yer arıyo. tabi sonra erkek olduğunu hatırladı ve zavallı sineğe doğru atak yaptı...
tabi ki öldü beyinsiz, eşek kadar sineği nereye yiyosun salak? hemen böceğimi alip kalp masajı falan yapmaya kalktım ama her şey için çok geç olduğunu anladım.
