Hep insanlarin beni uzdugunu dusunurdum. insanlarin iyi olmadigini, sadece kotu seyler yapmaktan hoslandiklarini falan. Bugun anladim ki aslinda butun suc bendeymis.
22 yasinsa bir cocugum cunku daha. Niyeti sadece insanlarin iyi olmasini, mutlu olmasini isteyen bir cocuk. Aslinda bunlari gerceklestirmek icin herseyi yapabilecek bir cocukmusum. Bazen hani kotuyken kucuk kardesiniz/kuzenini/yegeniniz minicik elleriyle size sarilir herseyi unutsunuz ya, bir tek bu sekilde insanlara davranamayacak bir sekilde cocukmusum ben. O kadar duygusal ki hatta, insanlar icin cabalarken onlarin yaptiniz seyin gormezden gelmesi veya umursamamasi/dalga gecmesine cok uzlen bir cocukmusum. Hemde erkek bir cocuk..
Daha cok yazarimda neyse, icim cok dolu sadece, bir sureligine uzaklasmak istiyorum yine herkesten.
