Yıllar yıllar önceydi. Sanırsam 4 bilemedin 5 yaşında falandım. Eski mahallemizdeki müstakil bahçeli evimizde oturuyorduk. Evimizin bahçesi geniş olduğundan aynı zamanda araba garajı olarak kullanıyorduk. Neyse konuya geçelim.
Mevsimlerden kış. Kar desen lapa lapa yağıyor. ama ne güzel yağıyor, şimdiki gibi saçma sapan bir oraya bir oraya surata surata değil. Hava ılıman, liseliler bilmez o zamanları. Neyse konumuza dönelim. Ben tabi kar yağdığını görünce tutturdum kardan adam yapalım diye anneanneme. O da tamam ama işim var biraz bekle demişti. Ben ısrara devam edince dedem büyük bir heyecan ve coşkuyla hadi gel beraber yapalım demişti. Montumu giydirdiler atkısı beresi eldiveni lahana gibi kat kat oldum dışarı çıkmaya hazırdım.
Bahçeye çıktık dedemin elinde kocaman bi araba yıkama fırçalarından, anlam verememiştim. Bahçede araba duyuyor tabi, üstü kar kaplı. Başladı fırçayla arabanın üstündeki karları temizlemeye, hala anlam veremiyordum. en sonunda ne zaman kardan adam yapıcaz diye sordum. yapıyoruz az sonra olcak dedi. çocuğum ya işte inandım, ne de olsa bizim super kahramanlarımız onlar çocuk aklımda bianda kardam adam olacağını sandım. Neyse biraz sonra arabanın üstündeki karlar bitmişti dedem hepsini tek bir yere yığmıştı. öylesine bir kar yığını. kardan adam nerede diye sorduğumda, işte kardan adam deyip o kar yığınını göstermişti. Aman Allah'ım o hayal kırıklığı, o heves kırılması, o kandırılmışlık hissi hala daha hatırlarım o acıyı. ben dururmuyum bastım yaygarayı başladım ağlamayı. çok üzülmüştüm. belki de hayatımın ilk acısını o şekilde tatmıştım. şuan aklıma geldikçe gülerim.
