insanin moralini yerle bir eden, belki de hayatinin seyrini degistiren durum.
philadelphia'da dil okulundaydim. toefl'i, gre'yi gecmis, master icin kabulumu almis birhalde guz donemini bekliyordum. ingilizcem gelissin diye de dil okulunda yaz donemini de gecirecektim. 16 - nisan - 2005, cumartesi gunu, sabaha kadar oturmus, oglene dek uyurum artik diye dusunerek 6 gibi de uykuya gecmistim. ancak saat 10 da "zart" diye uyandim. uyuyamayinca da nasil, ne yapiyor diye annemi aradim, cevap vermedi. ev telefonlari ve anne/babamin cep telefonlari cevap vermeyince iyice telaslandim ve ablamlari aradim. ikisinin de haberi yoktu. delirir bir halde halami arayinca kotu haberi aldim:
"abimi acile kaldirdik, durumu cok kotu, nefes alamiyor."
ve ben iste o an hayatimin ani kararlarindan birini verdim. dil okulundan kaydimi sildirip, 19-nisan sali gunune bilet bulup, pilimi pirtimi toplayarak ulkeme dondum. insanin babasini bir deri bir kemik kalmis olarak gormesi cok dokunuyormus. o gune kadar olan tum kotu seyleri unutturuyormus. onun oksuremedigi icin, nefes alamadigi icin cirpinisini gormek insanin icini oyum oyum oyuyormus. bir hastane odasinda, sevmedigini sandigi kisiyi sevdigini anlayabiliyormus insan. ve sevdigi birinin olumunden korkmaya o an basliyormus.
iste o yuzden ben buradayken aileme birsey olacak diye korkuyorum. iste o yuzden her telefon calisinda yuregim hizla carpmaya basliyor. iste o yuzden her zart diye uykumdan uyandigim da, "kesin birsey oldu birilerine, o da bana malum oldu" diye dusunup sirasiyla tum aile fertlerimi ariyorum.
bazen malum olmaz ama eger malum olduysa, zart diye uykudan uyanmak; tum hayatiniz boyunca olan en hizli ve en onemli kararlardan birini vermenize bile yol acar.
