platoniğimin yaşadığı durumdu belki de bundan dolayi onu daha da cok seviyodum.
kucukken annesini babasini trafik kazasinda kaybetmis 1-2 yasinda filanmis sonra da akrabalari da yanina almayinca yetimhane de buyutmusler orda buyumus yetimhaneden cikali da yeni oluyo aslinda su an 26 yasinda ama etrafta ki insanlarin annesine babasina bakislarini gorunce içim parcalaniyo aksam isten eve geldiginde yemek yapmis kapiyi acan bi annesi bile yok fikir alisverisi yapip danisicak bi babasi dahi yok.
babasız ve annesiz buyudugunu cok sonradan ogrenmistim cunku kimseye belli etmezdi etrafina arkadaslarina cevresine bile soylemezdi.
çok efendi çok saygiliydi kim derdi ki böyle bi çocuk yetim diye,parmakla gösterilcek derece de örnek biriydi.
edit: durup dururken aklima getirdiniz yine lan moralimi bozdunuz.
