benim gibi sinemadan anlamayan, aglamak icin bahane bulan insanlarin begenecegi turden bir film.
ben sinema cahiliyim. oyle oturup kelli felli terimler kullanamam. acikcasi mahsun'u da hic sevmem ama filmini begendim. utaniyorum sozluk ben mahsun kirmizigul'un filmine gittim ve hungur hungur agladim. allah'im canimi al da kurtulsun herkes benden.
yatalak oldugunda 5 cocugundan 3'u tarafindan bakilmayan bir kadinin torunuyum belki de ben bu yuzden agladim. hatirliyorum da anneannemin elleri titremeye basladiginda bizden saklamak icin ne numaralar yaptigini... tuvaletini altina kacirdiginda ben ki cocuk bezi degistiremeyen insan anneannesinin altini temizlemisti. ne yazikki bunlari yasiyan binlerce hatta milyonlarca yasli insan var. sehirler buyudukce, hayatlar hizlandikca bir kenarda unutulan yasli insanlar da var. korkuyorum yaslanmaktan ben de bir basima kalirsam diye. filmi izlerken annemin, babamin yanina gitmek gelmedi icimden cunku zerre kadar hayirsiz bir evlat oldugumu dusunmuyorum. agladim cunku ya anneannemin yasadiklarini ben de yasarsam diye.
belki metropol kentlerde de annesine, babasina sahip cikan cok insan var ama anadolu'da bunun daha fazla oldugu da bir gercek, kandirmayalim kendimizi. bireysellestikce arkamiza, sagimiza, solumuza bakmaz olduk. hep daha fazlasi icin eziyoruz birilerini. peki ya sonra?
