Sene devrediyor. insanlar öldükçe ölüyorlar ve ailem; insanlar öldükçe kahkahalar büyüyor, insanlar ölüyor elimde kalem, bu nasıl insanlık içinde elem. Katip yazıyor, levh-i mahfuz sanki. Kalem kırılıyorsa sen arıyorsundur, yağmur yağmalıydı anlıyorsundur. - Zannetmiyorum. Ağlıyor musun? Yok olan zaman değil eriyen benim. Ne kadar da komik şimdi şair triplerim. Sanki dünya benim, ben senim, sen benim olamayacak kadar güzel gülüyorsundur. - Belki. Belki de cinayet işliyorsun? Hem cinayet işliyorsun hem arıyorsun; hiç olmadığım kadar meşgulüm canım, ben meşgule veriyorum sen gülüyorsun. Sen gülüyorsun ama farkında mısın? Ben yağmur seviyorum, sen cinayet biliyorsun. Bu mülteci tavırları sevmiyorum ben. Zarifoğlu ölmeseydi belki gülerdim. Ben seninle yokuş çıkmak isterken, sen benimle bir çay içsen sevap işlersin. Çay demişken; kaç şekerli istersin? Ben sana gelemem insanlık ölür, sen bana gel ki insan "yşsn." Ayrı olmak neyi çözdü şimdiki zaman -yor.
