Pek bir şey yapasım gelmiyor bu aralar. Canım sıkılıyor durduk yere ya da nedenini kendime söylemek istemediğim bir sebepten dolayı. Aslında diğer insanları -onların yaşantılarını ve üzüntülerini- düşününce diyorum ki, seninki de sorun mu? Herkesin kendi sorunu varken irili ufaklı, ben neden bu kadar büyütüyorum diyorum; seni. Tabi öncelikle neden sen? Etraf insan gölü, ama niye sen? En anlaşamadığım kişi; sen.
Sen benim için bir armağan mısın yoksa ceza mı bunu tartışıyorum. Benim için ceza isen, neden bu rastlantılar? Neden bu içinden binbir anlam çıkarılacak hareketler? Armağan isen neden bu...
Neyse, bir yazıyı daha yarıda bırakıyorum böyle.
Genelde insanlar beni hep yanlış tanır. Sense hic tanıyamadın. Diyorum ki, seninle konuşayım, ama cevap gecikmiyor kendime: "Neden daha çok uzatıyorsun?" kız çok net bir şekilde bitirdi iste. Ağzına tepti tüm lafları. Aslında ben bitirdim, ama bitirmeyen yanlarım var ve bunlar bana ağır geliyor. Kaldıramıyorum artık.
Herkes zamanla oynamak ister. Eminim sende istemişsindir. Geçmişe gitmek, yaptığın bazı şeyleri değiştirmek. Evet bende istedim, herkes gibi. Mesela ilk tanışma anlarına giderdim. Farkında değilmişim ama o kadar güzel günlermiş ki.
Her zaman zıt kutup olduk ve fırsatları tepme konusunda çok ustayımdır. Daha sonra da o fırsatları tekrar elde etmeye çalışırım. Aslında, hic benim olmamış bir seyi geri kazanmaya çalışıyorum sanırım.
Aslında ne güzel, geçen gün gözlerine bakana kadar Havva benim için sadece yasak elmayı yiyen annemizdi. Sonra seni gördüm yeniden, sana meylediyorum birden. Birden ideolojim kaydı, inançlarım sarsıldı. Benim kimyamı değiştiriyorsun. Gönlüm sapıtıyor birden. Açıklayamıyorum ki.
Cevap veremediğim dolu sorularla bıraktın beni, belki hiç gelmedin. Seni görmek için yaptığım onca saçma hareket ile kaldım. Görüp de daha kötü hissetmek için. insan nasılda böyle özenle seçebiliyor karşısına almak istediği insani, inan ki bilmiyorum.
