7.
-
nazım hikmet ran şiiri.
ağaç gece seyredilir.
suda gümüşten servidir
istanbullu nedim için.
ak bedenli gelinleri,
melul mahzun kayınları
sever riyazanlı yesenin.
bende bir kavak ürperir,
nerde olsam sesi gelir
muhacirliğimden beri.
her ağaç gibi kavak da
ömrünce durur ayakta
gözler durur bir şeyleri.
gözler şose boylarını,
anadolu köylerini
sarı sıcak yaz gününde.
beni de gözledi kavak,
geceleri haykırarak
hapisanenin önünde.
şahit ayıplarımıza,
şahit kayıplarımıza,
umudumuzun şahidi.
şahit bitlenişimize,
topraktaki işimize,
hey gidi kavak, hey gidi.
kavaklarını övmekten,
kuru kuruya sevmekten
ne çıkar ki memleketim!
kara toprağa eğilip,
yüzümün terini silip
bir tek kavak dikemedim.
[stockholm, 9 mayıs 1956]
