umudun bittiği yerde başlayan, farkındalıkla gelişen ve gelişiyle çok daha fazlasını götüren bir hastalık.
ama nasıl umutlanabilir ki insan? sevdiği kız onu zerre umursamamışsa veya çabaları hep boşa gitmişse, çıkarcı bir toplumda çıkarcı insanlar arasında yetişmişse, yüzlerce insan arasında diğerlerine değer verebilen nadir kişilerdense nasıl umutlanabilir geleceğe dair? herkes kendini düşünmüyor mu? inandığı her şey yalan ve kendini avutmak için yapmadığı şey var mı? ya da en kalabalıkta bile hep yalnız olduğunu nasıl bilmezden gelir? yüzlerce problem arasında düşünmemeye çalışsa bile etrafında olanlara nasıl sessiz kalabilir?
aşkın erişemedikçe güzel olması.
değer verdikçe değer kaybetmek.
çabaların boşa gitmesi.
robotlaşmış insanlar arasında sıradan kalamamak.
her şeyin sahte olması ve gerçek olduğuna inanılan her şeyin gün geçtikçe daha çok sahteleşmesi.
çıkarı için her şeyi yapacak insanlarla bir arada bulunmak.
kısacası, bir şeylerin farkında olmak.
gerçekten, bir şeylerin farkında olan bir insan nasıl umut dolu olabilir ki hayata karşı?
