sokaktaki rüzgarın kaldırımlara yüzünü sürterek savurduğu bir yaprak gibidir o adam. Kurumuş, her yere çarpışında bir tarafı dağılan bir yaprak. içi boş, yaşamaya, sevmeye dair hiçbir ümit taşımaz. sadece anıları, yaşadıkları aklına gelir. oda, canını acıtmaktan başka bir işe yaramaz ya. geçmişte öyle hayal kırıklıkları yaşamış olmalı ki , kendini bırakmış, rüzgarın esintisiyle nereye gideceğinden bir haber. yalnızlık öyle alıştırmıştır ki ona kendini, sevme duygusu kalmamış artık içinde. insanlardan uzak kendi başına yaşamayı seçmiştir. insanlar ona acıdan başka bir şey vermemiş, her gittiği kapıda acı, hüzün... yalnızlık en iyi arkadaştan bile daha iyidir bazen.
