"gidince görürsün!"
korkmuştum bu cümleden. içime bıçak gibi saplandı.
neyi görücektim? sürpriz mi yapacak acaba diye iyimser düşünmeye çalıştım, olmadı.
iyimser düşünemedim. ama sonuçta o benim sevgilim, düşmanım değil.
ne kadar kötü olabilir ki? olamaz hatta.
yine iyimsere çevirdim düşüncelerimi.
en güzeli böyle.
fakat, gizli saklı olmadan en özel anlarımizi dahi birlikte yaşadığım birinden "gidince görürsün" cümlesini duymak kırdı.
üçüncü kez kalbim kırıldı.
ormanı görünce sanırım içindeki öküz cıktı bunun. tam bir salon beyfendisiydi bir gün önce. şimdi fenerli volkan demirel'e döndü.
sigara üstüne sigara yakıyor.
arabayı yavaş kullanıyor. sürekli şikayet halinde..
